Mama’en. Het grootste transformatieproces van mijn leven tot nu toe. Alle mama’s bewandelen dit proces op unieke wijze. Toch gebeurt er iets universeels. Omdat het een onmisbaar ingrediënt is van transformeren.
Groeipijn.
Zo snel groeien dat het pijn doet.
Ik wist het niet. Dat ik in de reis van meisje naar moeder zoveel groeipijn zou ervaren. Het overviel mij op rauwe momenten tijdens de zwangerschap, geboorte geven, de kraamweken en op het verdere pad van het moederschap. Momenten waar de emotie zo hoog oploopt, dat je het gevoel hebt het niet meer aan te kunnen. Alsof je instort. Daarbovenop zorgt dat bij mij vaak voor een schuld- en/of schaamtegevoel. Terwijl dit toch juist de periode zou moeten zijn waarin ik de gelukkigste vrouw op aarde ben? Waarom nu die pijn?
Omdat je aan het groeien bent.
Zo snel dat het pijn doet.
Je hebt groeipijn.
Ik neem je mee in een aantal intense momenten in mijn reis. Laten we beginnen met het eerste trimester van mijn eerste zwangerschap. Ik legde mezelf op dat ik nu echt helemaal klaar moest zijn voor het moederschap. Dat ik ‘af’ moest zijn en geen fouten meer mocht maken. Zodat ik mijn valkuilen en imperfecties niet zou doorgeven aan mijn kindje. Een hoge golf aan angst kwam op toen ik realiseerde dat ik helemaal niet ‘af’ was. Zou mijn kindje hier nu ook last van krijgen later? Omdat ik dit nu voel? Wat doe ik mijn kindje aan? Ik huilde van schuldgevoel.
Oh, wat had ik haar graag willen toefluisteren:
Laat het gevoel maar toe.
Je bent aan het groeien.
Zo snel dat het pijn doet.
Je hebt groeipijn.
Ook het moment dat ik in de persfase was belandt tijdens de eerste keer geboorte geven was intens. Overdonderd dat we er nu écht bijna waren. Opeens was daar weer een hoge golf met angst. Al snel volgde de gedachte; ‘Ik kan dit niet’. Maar er zat iets diepers onder. Mijn vroedvrouw voelde dit haarfijn aan en zei ‘Zoila, je mag je kindje nu gaan loslaten’. Loslaten… De wijde wereld in? Tranen van verdriet vloeiden in het bevalbad. En vreemd genoeg ook een soort schuldgevoel: waarom had ik me hier niet op voorbereid?
Oh, wat had ik haar graag willen toefluisteren:
Laat het gevoel maar toe.
Je bent aan het groeien.
Zo snel dat het pijn doet.
Je hebt groeipijn.
Het moment waarbij ik na een maand (ondanks de borstvoeding) weer ongesteld werd, herinner ik me ook nog goed. Mijn hele hormoonhuishouding sloeg nog meer op hol. Waardoor de melk even niet meer vloeide. Mijn tranen wel. Met op de achtergrond het grommende geluid van mijn megakolfapparaat. Een cocktail van verdriet en boosheid kwam op. Van overproductie naar niets. Alleen maar pijnlijke tepels. Nog nooit heb ik me zo leeg gevoeld. Geen slaap, geen energie, geen moedermelk. Met opnieuw dat ontzettend benauwde schuldgevoel, omdat ik mijn kindje niet kan geven wat hij nodig heeft.
Oh, wat had ik haar graag willen toefluisteren:
Laat het gevoel maar toe.
Je bent aan het groeien.
Zo snel dat het pijn doet.
Je hebt groeipijn.
De momenten bleven maar komen, ook nog na acht maanden post partum. Toen mijn lieve baby nog geen nacht had doorgeslapen en ik dus ook niet. De gedachten: ‘Ik kan niet meer’ en ‘Wat doe ik fout?’, spookten door mijn hoofd. In een gesprek met een vriendin vertelt ze trots dat haar baby (zes weken) al doorslaapt. Ik kan nog net zeggen ‘Oh, wat fijn’ en barst daarna in huilen uit. Ik voel boosheid en verdriet tegelijk. Met daarna een golf van schaamte. Waarom kan ik dit mijn kindje niet leren?
Oh, wat had ik haar graag willen toefluisteren:
Laat het gevoel maar toe.
Je bent aan het groeien.
Zo snel dat het pijn doet.
Je hebt groeipijn.
Al deze momenten waren precies de bedoeling. De intense emoties die ervoor zorgen dat alles wegspoelt. Weg met de maskers, de muurtjes en al mijn sociaal wenselijke patronen. Het is er allemaal om mijn eigen kindpijn te doorvoelen. Door de emoties te voelen, kijk ik mijn innerlijk kind weer recht in de ogen aan. Ik zie haar. Ik zie haar pijn. Daarmee zie ik mezelf, in al mijn kleuren. Mijn kwetsbaarheid. Mijn kracht. Want ik sta er nog. Met een hart dat overloopt van liefde. En weet je… Juist door het toelaten van alle gevoelens, voel ik ook nog dieper het intense geluk van het moederschap.
Lieve mama, zullen we het elkaar toefluisteren? Van moeder tot moeder? We falen niet. We groeien.
Dit is groeipijn.
Dit is helen.
Dit is transformatie.
